 17 maart 2013 Ik ben nu al een week in het zuiden van Frankrijk, neergestreken bij vrienden in hun warme nest en ben stilaan aan het bekomen. Het heeft wel een hele tijd geduurd vooraleer ik mij kon beginnen te ontspannen. Het was als het ware een gewoonte patroon geworden om mijn spanning onder mijn vleugels te verbergen. Kwestie van te kunnen overleven en je niet te laten gaan. Er was de laatste tijd zoveel op mij afgekomen dat ik gewoon mijn verstand op nul had gezet en met de tanden op elkaar mijn huis heb leeggemaakt, ingepakt, veel weggedaan en de voor mij bijzondere spullen opgeslagen in de garage van een vriend. Mijn naaste buren hebben mijn verhuis georganiseerd, mij dozen bezorgd om in te pakken samen met enkele goede vriendinnen die mij enorm geholpen hebben. Het was een periode dat ik erg veel last had van mijn gewrichten en ik had weinig kracht om iets te dragen, te heffen en te sleuren. Op de dag van m'n 62 ste is alles verhuisd en heb ik nog 4 dagen nodig gehad om de resten weg te werken, er kwam precies geen einde aan... Het afscheid van het huisje, waar ik een 20tal jaren heb gewoond en de straat waar ik een goed contact had met de bewoners, de goede buren heb ik met vele bubbels en hapjes en kaarsen afgesloten en hen bedankt op mijn manier. Uiteindelijk ben ik met stille trom vertrokken. In juni van het jaar 2012 is, één jaar na mijn mama, mijn papa overgegaan. Het ging allemaal snel en alhoewel ik het wist en zag aankomen heeft zijn overlijden mij sterk aangegrepen, op een andere manier dan bij mijn mama. Bij het overgaan van m'n moeder, wat ook snel is gegaan, heb ik echt een emotionele schok gehad die mij totaal heeft overrompeld. Vooral de reacties van de omgeving en de kliniek waar m'n moedertje was opgenomen hebben mij erg gekwetst. Ik werd terug gekatapulteerd in een donkere periode van m'n kindertijd, met het gevoel van uitgestoten- afgescheidenheid met eenzaamheid als gevolg. Het was er in zijn meest pijnlijke en verdrietige vorm, ook dan moest ik m'n hoofd boven water trachten te houden en zien hoe ik mijn bloedend hart kon stelpen. Gelukkig heb ik enkele zeer fijne vriendinnen die mij in die periode konden dragen. Ik heb van niets spijt en ben er veel en zoveel mogelijk kunnen zijn voor m'n mama, dat was een grote troost. Dat zij wilde overgaan en dat haar tijd daar was maakte het ook gemakkelijker om haar los te laten temeer daar zij op verschillende momenten gevraagd heeft dat ik haar wilde helpen . De laatste jaren dat mijn ouders samen waren zijn niet gemakkelijk geweest en zeer moeizaam en het was duidelijk dat mijn moeder zich meer en meer terug trok in een voor ons onzichtbare wereld. Dit heeft ons, de kinderen, erg bewogen en emotioneel uitgerafeld. Ik zag het onvermogen van vader die haar probeerde, op zijn zo eigen manier, in de dagelijkse routine vast te klinken, zoals een bootje dat door het tij bewogen wordt maar niet meer mee kan stromen doordat het aan de kade ligt verankerd. Ik heb duizenden herinneringen van hem en haar en hen beiden opgeslagen ergens in mn hoofd, als een soort camera waar ik kan in kijken als ik wil terugblikken in de tijd, in een poging om hen nog te zien en niet te vergeten hoe het geweest is. Ik wil niet dat de beelden vervagen en vergelen doorheen de tijd! Mijn ouders hebben te zeer door mijn leven strepen getrokken en in de stiltes gesproken en soms zo hun denkkaders aan mij opgedrongen. Of je nu wil of niet, het verandert je leven! Ik draag hen mee doorheen de dagen, mijn moeder ligt nog verscholen, te wachten in mij. Het verstoort mij niet. Het is goed. De tijd komt wel dat ik haar terug openplooi en berg in m'n hart... Die tijd is nog niet rijp. Mijn vader...volop aanwezig! Maar ook hij verstoort mij niet. En ook dat is goed. Toen mijn vader, na een serieuze val in de kliniek was opgenomen, werd ons gezegd dat zijn dagen geteld waren. Hij had botmetastase. Hij klaagde nooit over pijn. Toen we hem vertelde dat hij zich moest voorbereiden op dood gaan, weende hij en zei steeds: "dat kan niet, ik heb nog zoveel te doen....." Mijn vader waande zich onsterfelijk, rondom hem stierven vele vrienden, maar voor zichzelf kon hij dit niet voorstellen....het was nog ver van z'n bed. Mijn vader....er schuilde een magisch kind in hem.....Hij stierf op zijn 90ste. In diezelfde periode kreeg ik van de huiseigenares te horen dat ze het huis wilde verkopen. Eigenlijk voelde ik het al langere tijd dat er iets zat aan te komen.....dat ik daar niet kon blijven, ik had meer ruimte nodig, voelde mij soms beklemd, probeerde dan weer wat meer ruimte te scheppen, maar het werd moeilijk. Ik woonde daar zeer graag en weggaan was niet zo vanzelfsprekend. In die periode kreeg ik meer en meer last en pijn van m'n gewrichten om mijn werk nog volwaardig te kunnen uitoefenen, ik werkte toen ook als thuisverpleegster en had regelmatig last van blokkades van schouder en pols. Ik ging al twee jaren over de grens van mijn lieve lijf, moest iedere morgen vóór ik ging werken een warm bad nemen om mijn spieren te versoepelen om mijn werk aan te kunnen. Stoppen dus! In een korte tijdsspanne heeft de wereld waarin ik leefde zich voor mij gesloten. Mijn tijd was om. Ik had tijd nodig om te begrijpen dat het wel echt zo was... Het was alsof er een grote Golfstroom uit de oceaan kwam aangerold en mij zou ontwortelen, onderuit halen en uit m'n veilige plek rukken. Ik kon niet meer weghollen, in een boom kruipen om mezelf te redden, neen, ik moest mij schrap zetten en het water zijn werk laten doen, proberen mee te stromen, niet denken, mijn angsten opsluiten en mij vastklampen aan m'n vertrouwen dat het vanuit mijn ziel wordt gestuurd, ik werd letterlijk vanuit m'n comfortzone gekatapulteerd in het niets......... Niets... Ik kon ook niets meer, het was alsof ik verlamd werd, aan armen en benen letterlijk gebonden, vastgeklonken in ijzers, geen kracht meer. Ik had niet de power om m'n leven in een nieuw spoor te zetten. Het was een zeer zware tijd voor mij om door te leven, ik had overal pijn, at en sliep op automatische piloot. Ik wist één ding. Alles loslaten.... Later zou ik begrijpen dat alles 'loslaten' niet verliezen betekent.... Er gebeurt niet veel Rustig weg de dagen beleven Als de zon uit is, genieten en revitaliseren. Is het koud en mistig buiten Lezen, schrijven, rusten, dromen, koken... Mijn hoofd is stilaan leeggelopen. Ik zit helemaal in mezelf En af en toe flopt er een idee naar boven. Ik ga naar m'n grot, Ben m'n volgende trip aan het voorbereiden als nomade Tot Ik mijn plek gevonden heb. 21/05/2014 Ik zit in een turbulente periode, maar dat weten we Mijn angst speelt mij parten en daardoor zak ik niet in mijn gevoel. Angst voor wat zich daar vanuit de diepe lagen naar boven wurmt? Ik zou willen loslaten en voelen wat ik voel als ik m'n leven overdenk!.. Er is veel verdriet dat voel ik onmiddellijk. Verdriet omdat ik niet ben die ik ben. Ontgoocheling om wat ik niet heb gekund. Wanhoop omdat ik het gevoel heb nog nergens te staan. Verdriet dat m'n angsten het zo vaak hebben gewonnen op m'n vertrouwen. Angst om te tonen wie ik ben.... Gebrek aan zelfvertrouwen en daarom met een grote smile rondgelopen. Verdriet om de lasten die ik vrijwillig op mij genomen heb en die niet van mij waren.. Verdriet dat ik mezelf zo heb opgeofferd en niet méér heb gerespecteerd, Alsof het mijn opdracht was!.. Neen, in plaats van te ondersteunen, moest ik ze zo nodig overnemen die rugzakken... Dat kan je niet maken, ieder heeft zijn pad te gaan en zijn lessen, die hij überhaupt zelf heeft gekozen, voor hij incarneerde, te leren. Verschiet ik dan dat ik overal pijn heb? Mijn armen , mijn schouders, handen, knieën en voeten...., dat ik geen stap meer vooruit kan? Ik was een uitslover! Vaak voelde ik dat "helpen" eindeloos is , ALTIJD kan je dingen opnemen , helpen oplossen voor anderen, in de bres springen... Ik had echt wel mijn werk gekozen en ben dus verschillende malen flagrant de grens over geschoven en wat nog het strafste is, is dat ik het voelde en mezelf nog verder dreef, gelijk een slavendrijver! Was het zelfhaat? Of op zoek naar betekenis? Of zat er ergens in mijn celgeheugen een vage herinnering dat ik geen recht had op leven, geluk? Dat ik best zo onzichtbaar mogelijk mijn leven hier afhaspelde? Het alleen maar zin kon geven door te leven voor anderen? Weggecijferd, kleurloos geworden, uitgeveegd.... Weinig zelfwaardering, weinig zelfrespect, En de liefde voor mezelf??? Verschiet ik dan dat ik aantrek wat ik over mezelf denk? De buitenwereld spiegelt je meestal wat je in je binnenwereld denkt..... Ik heb in een konijnenpijp geleefd, heb mezelf afgekloven... Mijn schrijven is een pleidooi om je leven terug uit te vinden door je vaste gewoonten en patronen te kraken en zo je bewustzijn te verruimen (zonder drugs). We leven in de wereld en de wereld leeft in ons! Zo ook de duistere emoties in ons, de emoties waarvan we niet willen dat ze het daglicht zien. Ze zitten in ons lichaam, het zijn energieën, overdraagbaar en wonend in ons vlees en komen tot uiting in onze reacties... Ik liet ze mijn genezingsproces leiden.. ik wou niet over m'n gevoelens praten, ik wilde ze zelf aan het woord laten, ze laten spreken... vanuit m'n lichaam. In de stilte en afzondering... alleen met mezelf. Ik heb mijn emoties uitgerafeld, als getuigenis dat ik alles mag voelen om het te omarmen... Omdat je gevoelens de smaak in het leven zijn, Het zijn je wegwijzers, je alarmsignalen, je hou-vasten Het lichtje in de duisternis De rode draad in je leven, De draad van Ariadne. Kijk naar de emoties die komen boven drijven, behandel ze met grote zorgzaamheid, ze zijn informatie! Blijf bij jezelf, laat jezelf nu niet in de steek! Ga voelen en blijf voelen en volg dan de stroom van de emoties die vanbinnen uit naar buiten zich verbind met de levensstroom wat een alchemistisch proces in gang zet.... Stel je vragen, wees kritisch, eet niet veel, slik niet alles wat er gezegd geweest is door anderen, luister naar je eigen stem, je innerlijk weten. Ook al klinkt dat stemmetje van ver, als een gefluister, is het nauwelijks hoorbaar door al de ruis en lawaai rondom... luister en luister, wees stil en open, ga in stilte, val stil, kik af van al het moeten en van de drukte en doe niets, effe niets en luister... Alle wijsheid zit in ons. MAGDALENA
2 Reacties
|