Herfst 2014

Ik draag de herfst in mij als een dikke regendrup
Waar zijn mijn kleuren?????
Ik vaar in een klein bootje met een bezwaarde beer
op een wilde zee
Een zee die stroomt en stoomt
Onder mij
 
opgesloten in mijn denkwereld
verstikkend in een vorm
ben ik uitgebroken ,
kapseisde mijn bootje
en ging ik onder water
het was alsof de aarde zich keerde
mijn aarde……
sinds mijn wereld is plat gebrand
kan ik de maan zien.
 
 
Laat me vergiffenis vinden
En een nieuwe manier van zijn, doordat ik pijn en woede loslaat
Jegens allen die me hebben verwond
Laat me vergiffenis vinden
 Vooral jegens mezelf,
omdat ik  ‘ dacht ’ dat ik mijn rugzak moest blijven dragen 
en de onschuld diep verborg ...
Omdat ik mijn grenzen niet eens meer kon voelen
tot wanneer ze werden overtreden...
Omdat ik mannen heb bevochten
en in hun hart heb getroffen....
 
Grote Geest, eeuwige stromende rivier
Waaruit ik overvloedig leven voor mezelf kan putten
 leer mij  het denken uit te puren
en zuiver te worden van hart
 
Overal rondom mij stroomt de rivier
Waarin ik leef, waarin mijn wezen rust
Het is de energiebron waaruit ik levenszaad kan putten.
​In mijn binnenwereld ligt
de blauwdruk van mijn grote Kosmische Zelf.
Mijn heilige grond ,waarin  mijn levensvonk, geduldig wacht
op de medewerking van mijn hart.
 
Je kan vanuit menige hoeken je leven inkijken, bv. :  je relatieleven onder de loupe nemen en op zoek gaan wat daar allemaal heeft toe bijgedragen dat je nu alleen woont . een ander voorbeeld : waarom jij de enige bent in de familie die totaal buiten de plooien valt, waarom je alles wat je opbouwt weer moet platleggen.Uiteindelijk zijn het allemaal ragfijne draden die je leven weven , het hangt allemaal aanéén, het is een puzzel waar je de stukjes meer en meer inlegt en begint te voelen hoe je leven meer zichtbaar wordt voor jezelf.
 
Je kan je leven in woorden neerschrijven om het te ordenen, om betekenissen te geven aan feiten waarover de tijd een glinstering heeft gelegd; ze blijven oplichten als eye-opener om deuren te vinden die je kan openen om je unieke pad verder te lopen, om steeds wederkerende thema’s meer en meer te ontrafelen , af te pellen , te ontdoen van vermommingen…om dan te beseffen dat je op de bodem van je oerzee in een luchtbel ligt te wachten tot wanneer de angst verdwenen is en je genoeg courage hebt kunnen bijeen zingen om tevoorschijn te komen.