Maart 2016

Ik woon hier nu reeds 6 maanden...
Heel mijn oude wereld is in elkaar geklapt en mijn nieuwe aarde is geschapen.....
Ik hoop en vertrouw erop dat ik nu ga doen wat ik al zo lang verlang: mezelf realiseren, het beste uit mezelf laten opborrelen en het kleur en vorm geven, wat het ook zal wezen...in de stof neerzetten. Ik wil mij niet beperken!weg al de oogkleppen!
Wat ik te doen heb is mij helemaal op mezelf terug te plooien, daar alle tijd voor nemen en mij niet laten afleiden door m'n omgeving.
Voelen en luisteren wat zich wil ontvouwen.
Ik heb gezaaid en nu mag ik toezien hoe de oogst groeit en mij zal voeden op alle vlakken.

Ik heb vele angsten losgelaten over alleen-zijn.
Heb de 2 voorbije jaren, in het zoeken naar m'n plek hier in Frankrijk, alle waters over me heen gekregen, maar nu vaar ik op rustiger zeeën en heb mijn kompas goed bijgesteld. 
Ik heb mezelf hier teruggevonden als vrouw.
Mijn vuurhaard heeft lang stilgelegen...ik zat er vaak alleen maar naast te mijmeren met angst onder m'n armen dat het nooit meer zou opflakkeren.
Het vuur is uit m'n haren gewapperd, maar stil, verstilt aanwezig in m'n hart, 
kloppend, 
wachtend op een spoorslag.
Die spoorslag zal m'n creativiteit weer een gezicht geven..
Ik lig nu met m'n oor op de aarde
Luisterend,
naar Haar stem,
Wat gaan we hier samen creëren? 
In wat heeft zij mijn handen nodig om Haar gevoelsleven vorm te geven?
Hier is de aarde zo gastvrij!
Ik voel mij welgekomen en het huis omarmt me telkens weer.
Ik heb tijd nodig,
Mijn pas is behoedzaam,
Ik dans met lange ranke passen,
Langzaam en aandachtig...
Ik hou m'n ogen wijd open en dans door uren en door ramen
En door uitnodigende dagen
Ik zak meer en meer in Haar, die mooie Moeder Aarde.

Er valt veel te zeggen of te zwijgen bij de waanzin in onze wereld.....
Gelukkig ontwricht het mij niet meer.
Neen, niet omdat ik immuun ben geworden, o neen!
Ik blijf geloven in dromen die ook kunnen uitkomen, dat heb ik hier wel ervaren.
Mijn geest ligt open als een boek en ik ben bereid om alles binnen te laten stromen waar ikzelf beter van wordt, gelukkiger en meer mens.
Zo hoop ik mij licht uit te stralen....



13 juni 2016

Er is hier al weer veel ervaren.
Wat gaat het leven vlug en rijgen de ervaringen aan elkaar...
Zondag is het hier in Beaumont Foire geweest en ik had gevraagd of ik er met een stand van juwelen mocht staan wat ok was.
Ik heb mij voordien aan het werk gezet maar niet altijd in rust en evenwicht. Ik merkte na een tijdje dat ik mezelf onder druk zette en er geen plezier meer aan beleefde... Mijn ego stak serieus van wal!!
Ik kraakte mezelf helemaal af door negatieve gedachten van : het is niet goed genoeg , jij denkt dat het mooi is , maar dat is jouw droomwereld en dit en dat...en dan ook nog meegaan in een goedbedoelde buurvrouw die mij aanporde en er voor mij een schep bovenop deed,  door te zeggen: tu vas travailler ! Allé en route enz....
maar het kwam goed terecht in mijn negatief spiraal op dat moment!
En dat heeft z'n hoogtepunt gekend op woensdag jl. toen had ik echt zo een pestdag, ik wilde graag iets maken voor de verjaardag een vriendin.Een andere vriendin had mij daarover getelefoneerd om dat te vragen.
En terwijl ik zo aan het vechten was tegen m'n eigen gedachten en er geen inspiratie kwam, ben ik gevallen op mijn al reeds pijnlijke linker knie . Het deed echt zeer, ik kon bijna niet recht, had geen internet, want het had geonweerd en 'all was lost'. Met een stoel rechtgekropen terwijl de kat mij vanuit de zetel mij met haar neutrale blik zat te observeren.
Ijs gelegd en mezelf zitten  beklagen, zo alleen , kan nog niemand bellen , zie mij hier nu, en wie weet ga ik nog meer sukkelen met die knie....we kennen dat moment allemaal! 
Tien minuten later heb ik er zo hartelijk om moeten lachen met de buren die als geroepen op mijn deur klopte toen ik daar lag te ijlen!
Het werd toen echt komisch voor mij want effe later kwam een buur , die hier af en toe op vakantie komt in zijn huis, wat hoger op, kennis maken!
Ik had nog geen 15 min eerder geroepen dat ik hier zo alleen  was.
 S'anderdaags stond ik op en wist perfect wat ik voor die vriendin zou maken! Ik vond het zelf zeer mooi. Het resultaat van een heel proces!
Ik heb de snoer gezuiverd met salie en nadien op de aarde met kristallen neergelegd en moeder aarde haar zegen gevraagd!
Dan was er de Foire in Beaumont. Ik had mij een plek aangevraagd om mijn juwelen te laten zien en te verkopen.
Het was zeer leuk. We stonden met vier verschillende soorten juweelontwerpers, allemaal zeer mooi en erg verschillend. Er werd zelfs gezegd dat er een hoge kwaliteit was. Dat was al een kadoo.
Ik heb maar één iets verkocht. Ik had ook elementen gemaakt op een andere manier als vroeger.
Het element water ging vlot en was zo plezierig om te maken, ik heb er deugd aan gehad.
Het element aarde was ook fijn!
Lucht heb ik als laatste gemaakt, was voor mij het moeilijkste om dat gematerialiseerd te krijgen!
En het element vuur... Heeft mij lang bezig gehouden...heeft te maken met m'n eigen innerlijke vuur dat zich nog een weg aan het zoeken is nadat het uitgedoofd heeft liggen rusten ....( droom Tobameer) 
Het is het alchemisch symbool geworden. De driehoek, En de kleur rood!
Nogal etnisch...ik heb geworsteld om het heilige vuur uit te werken........
........weet het niet, ben er nog mee bezig.
De Foire was wel zeer leuk en s'avonds was er veel volk! Er was van alles te doen, circus, jongleren,animatie voor de kinderen,en Afrikaanse muziek. 
Een fantastische burgervader zoals je er nog zelden meemaakt..begaan met iedereen vanuit een openheid en vriendelijkheid! Ik denk wel dat hij graag gezien wordt.
De day-after: introspectie...wat heeft gemaakt dat ik niets heb verkocht? Versnippering? Te zeer in kramp om geld in het laadje te krijgen? Te zeer dit en dat.
Dan goed gevoeld dat ik mijn eigen koers te varen heb, dat niemand mij kan dirigeren, want dat ik dan blokkeer...ik dien niet op internet te verkopen, geen honderd zakjes te bestellen verdorie, heb daar kostbaar geld aan verspild....
Ik wil mijn zakjes zelf maken, mijn energie overal insteken, vertrouwen dat ik wel geleid wordt naar de wegen die mijn energie ondersteunen zoals mijn vriendin mij die bestelling heeft gedaan, zoals de mensen die hier komen een halssnoer kopen , zoals de mensen, die op vakantie komen in 'la maison d'hôte ' vanuit aantrekking een snoer kopen enz....door mij zo te fixeren op inkomen verwerven, ga ik uit mijn innerlijke harmonie en zit ik niet meer in mijn stroom!
Ik ben op verschillende terreinen bezig en dat is wat nu is en dat is goed. Ben ook bezig met een klein project dat ik verder wens uit te  bouwen.. Ik woon hier nog geen jaar!. Wil goed voelen wat de aarde hier van mij verwacht. Wat ik haar te bieden heb en zij mij...daar wil ik mee bezig zijn! Ik voel diep in mij , dat zij zorg draagt voor mij, dat is duidelijk!.
Dus nog een zeer belangrijk facet van de les dat ik aan het leren ben vanaf het moment dat ik hier ben neergestreken......observeer, bewaak en neem je tijd om te voelen wat je te doen hebt!!! Laat je niet te veel in met anderen en hun raadgevingen...
Niet dat ik eigenzinnig ben, maar ik weet het nu wel en ben inderdaad oud genoeg om zelf te kiezen en te beslissen!!!!
Je niet zo vlug uit je lood laten slagen..in het neutrale veld gaan zitten als anderen allerlei zeggen en niet de ruimte te laten dat zij die invullen en dit met de allerbeste bedoelingen!!!
Uiteindelijk zijn zij mijn meesters...en de meester verdwijnt als de leerling meester wordt!
Dus... Neem nu je tijd om te voelen wat je iedere dag te doen hebt.
Nu is het : m'n ruiten gaan kuisen!!! 
 

Ik draag de herfst in mij als een dikke regendrup
Waar zijn mijn kleuren?????
Ik vaar in een klein bootje met een bezwaarde beer
op een wilde zee
Een zee die stroomt en stoomt
Onder mij
 
opgesloten in mijn denkwereld
verstikkend in een vorm
ben ik uitgebroken ,
kapseisde mijn bootje
en ging ik onder water
het was alsof de aarde zich keerde
mijn aarde……
sinds mijn wereld is plat gebrand
kan ik de maan zien.
 
 
Laat me vergiffenis vinden
En een nieuwe manier van zijn, doordat ik pijn en woede loslaat
Jegens allen die me hebben verwond
Laat me vergiffenis vinden
 Vooral jegens mezelf,
omdat ik  ‘ dacht ’ dat ik mijn rugzak moest blijven dragen 
en de onschuld diep verborg ...
Omdat ik mijn grenzen niet eens meer kon voelen
tot wanneer ze werden overtreden...
Omdat ik mannen heb bevochten
en in hun hart heb getroffen....
 
Grote Geest, eeuwige stromende rivier
Waaruit ik overvloedig leven voor mezelf kan putten
 leer mij  het denken uit te puren
en zuiver te worden van hart
 
Overal rondom mij stroomt de rivier
Waarin ik leef, waarin mijn wezen rust
Het is de energiebron waaruit ik levenszaad kan putten.
​In mijn binnenwereld ligt
de blauwdruk van mijn grote Kosmische Zelf.
Mijn heilige grond ,waarin  mijn levensvonk, geduldig wacht
op de medewerking van mijn hart.
 
Je kan vanuit menige hoeken je leven inkijken, bv. :  je relatieleven onder de loupe nemen en op zoek gaan wat daar allemaal heeft toe bijgedragen dat je nu alleen woont . een ander voorbeeld : waarom jij de enige bent in de familie die totaal buiten de plooien valt, waarom je alles wat je opbouwt weer moet platleggen.Uiteindelijk zijn het allemaal ragfijne draden die je leven weven , het hangt allemaal aanéén, het is een puzzel waar je de stukjes meer en meer inlegt en begint te voelen hoe je leven meer zichtbaar wordt voor jezelf.
 
Je kan je leven in woorden neerschrijven om het te ordenen, om betekenissen te geven aan feiten waarover de tijd een glinstering heeft gelegd; ze blijven oplichten als eye-opener om deuren te vinden die je kan openen om je unieke pad verder te lopen, om steeds wederkerende thema’s meer en meer te ontrafelen , af te pellen , te ontdoen van vermommingen…om dan te beseffen dat je op de bodem van je oerzee in een luchtbel ligt te wachten tot wanneer de angst verdwenen is en je genoeg courage hebt kunnen bijeen zingen om tevoorschijn te komen.
 
 

 Zomer 2014

22 juli. Ik ben eindelijk aan het boek begonnen dat ik zolang al wilde lezen.
"Genezen door te leven" van MIRIAM GREENSPAN 
Dit is een zeer goed boek voor mij op deze moment! Wat mij gevoed heeft zet ik tussen aanhalingstekens.
Het gaat over lijden, emotioneel lijden en dat ook gekaderd in een wereld.

"Er is de verwarring tussen het ik en de wereld.
Niets kan duidelijker zijn dan het feit dat we niet alle lijden over ons afroepen door neurose, psychiatrische stoornissen of negatieve gedachtevormen .
Men moet wel diep verstrikt zijn in de wereldontkenning van modern psychologisch denken om niet in te zien dat veel leed te maken heeft met grootschalige politieke en economische krachten, met alomtegenwoordig maatschappelijk geweld en collectieve slachtoffering ( raadpleeg uw dagblad voor bewijs).
Wanneer we menselijk lijden psychologiseren, vernauwen we ons blikveld tot het individu. Misschien om minder overstelpt te geraken door de pure omvang van menselijk lijden, dat in deze tijd een crescendo van gruwelijkheid heeft bereikt.
We verliezen dan het verband uit het oog met alles wat groter is dan het gezin waaruit we voortkomen.
Het is van belang om het onderscheid te blijven zien tussen neurotisch en authentiek lijden, tussen dat wat te vermijden is en dat wat een noodzakelijke voorwaarde van mens-zijn is; tussen lijden dat we als individu kunnen beheersen en lijden dat maatschappijhervorming op grote schaal vereist.
Als we de diepe wortels van onze pijn willen vinden, moeten we niet alleen naar ons lichaam, maar ook naar de bredere maatschappelijke context leren luisteren."

De herinnering van toen ik puber was: verwijl nooit te lang op de plaats waar je je gelukkig voelt...
Dit is ook een programmatie en waar die ontstaan is, is mij niet duidelijk!
Maar het leeft ondergronds verder en bepaalt, zonder dat je er bewust van bent, je leven.
Emoties zijn informatie! Behandel ze met respect!

"Neurotische pijn, het lijden dat we onszelf aandoen, heeft haar basis vrijwel altijd in echt lijden-de noodlottige kaart die we van het leven krijgen.
Dit authentieke lijden is niet altijd wat we rechtstreeks in ons eigen leven ervaren hebben. Het kan onze familiegeschiedenis betreffen, het verleden van onze ouders, of zelfs van generaties die al lang uit de tijd verdwenen zijn...."

Is dat de erfzonde? De pijnlijke ondergrondse familietrauma's versmoord en woordeloos geworden, maar waar we de littekens van kunnen ontdekken in het eigen lijf.  En die we, willen we genezen, terug dienen open te maken?
misschien niet, misschien wel.

"Men moet misschien wel verscheidene generaties teruggaan in de tijd om deze kern van neurotisch lijden te vinden; een sterfgeval, een verkrachting, een trauma van de oorlog, een onderdrukking, geweld in het gezin, misbruik....
Wanneer we er achter komen wat het is, verandert ons verhaal.
Het wordt groter, dieper en breder dan we dachten dat het was.
Verbazend genoeg is dit grotere verhaal geworteld in het lichaam.
Het begrensde lichaam, dat we als ons individuele ik beschouwen, bevat de ingesloten emotionele sporen van diegene die voor ons kwamen.
Emoties in het lichaam bevatten in gecodeerde vorm informatie die we kunnen ontsluiten wanneer we het lichaam zijn waarheid laten uitspreken.
Psychotherapeuten hebben hiervan de afgelopen 20 jaar een duidelijker beeld gekregen bij overlevenden van incest, wier verhalen uit het lichaam tevoorschijn kwamen zodra ze een toehoorder hadden, die, als een vroedvrouw aanwezig was om de verhalen te ontvangen.
Hoe het lichaam deze informatie bewaart is mysterieus -onderdeel van het Grote Mysterie- waarvan de ego-psychologie zoals wij die kennen nauwelijks een glimp kan opvangen, laat staan dat ze het doorgronden."

Daarom is familieopstellingen een geschenk! Het is een therapeutische methode die naar menselijke systemen (families of organisaties) kijkt die verstoort zijn of uit balans.
Door een fysieke opstelling in de ruimte van de (familie)leden of elementen uit het systeem wordt er een patroon zichtbaar.
In onze huidige relaties worden we geconfronteerd met vele overtuigingen, patronen die we overgenomen hebben, psychische problemen die vaak hun oorsprong vinden in de familiecontext waarin we zijn opgegroeid. Het systemisch kijken en denken verruimt dit nog verder. Alles wat een lid van het familiesysteem overkomt raakt ons en al de andere leden van ons systeem. Meestal zijn dit onzichtbare dynamieken waar we geen weet van hebben, maar die dus wel invloed hebben.
De diepe, natuurlijke en helende vermogens die in ieder van ons aanwezig zijn en dus ook in ieder systeem, worden aangesproken via niet-mentale informatie, door de waarneming en gevoelservaring van de representanten.
Dit is het wonderlijke van het geschenk van de familie opstellingen.
Bert Hellinger (vader van de familieopstellingen) heeft iets over liefde in intieme relaties opnieuw ontdekt, iets dat mensen raakt en hun leven verandert.
Wat hij ontdekt heeft is het volgende: als je wil dat de liefde gedijt, dan dien je te doen wat ze vraagt en na te laten wat haar schaadt.
Ik heb familieopstellingen vele malen georganiseerd met een goede integere therapeute en ben getuige geweest van deze helende energie die zich uit het verleden naar het heden worstelde om erkent te worden én geaccepteerd en vaak ook teruggeven aan diegene die verantwoordelijk was voor het lijden....ik ben representant geweest en heb zelf gevoeld, wat ik onmogelijk kon weten aangezien ik de persoon die ik representeerde helemaal niet kende, wat er onuitgesproken aan pijn als signaal zichtbaar werd. 

17 maart 2013 
Ik ben nu al een week in het zuiden van Frankrijk, neergestreken bij vrienden in hun warme nest en ben stilaan aan het bekomen.
Het heeft wel een hele tijd geduurd vooraleer ik mij kon beginnen te ontspannen.
Het was als het ware een gewoonte patroon geworden om mijn spanning onder mijn vleugels te verbergen.
Kwestie van te kunnen overleven en je niet te laten gaan.
Er was de laatste tijd zoveel op mij afgekomen dat ik gewoon mijn verstand op nul had gezet en met de tanden op elkaar mijn  huis heb leeggemaakt, ingepakt, veel weggedaan en de voor mij bijzondere spullen opgeslagen in de garage van een vriend.
Mijn naaste buren hebben mijn verhuis georganiseerd, mij dozen bezorgd om in te pakken samen met enkele goede vriendinnen die mij enorm geholpen hebben.
Het was een periode dat ik erg veel last had van mijn gewrichten en ik had weinig kracht om iets te dragen, te heffen en te sleuren.
Op de dag van m'n 62 ste is alles verhuisd en heb ik nog 4 dagen nodig gehad om de resten weg te werken, er kwam precies geen einde aan...
Het afscheid van het huisje, waar ik een 20tal jaren heb gewoond en de straat waar ik een goed contact had met de bewoners, de goede buren heb ik met vele bubbels en hapjes en kaarsen afgesloten en hen bedankt op mijn manier.
Uiteindelijk ben ik met stille trom vertrokken.

In juni van het jaar 2012 is,  één jaar na mijn mama, mijn papa overgegaan.
Het ging allemaal snel en alhoewel ik het wist en zag aankomen heeft zijn overlijden mij sterk aangegrepen, op een andere manier dan bij mijn mama.
Bij het overgaan van m'n moeder, wat ook snel is gegaan, heb ik echt een emotionele schok gehad die mij totaal heeft overrompeld. Vooral de reacties van de omgeving en de kliniek waar m'n moedertje was opgenomen hebben mij erg gekwetst.
Ik werd terug gekatapulteerd in een donkere periode van m'n kindertijd, met het gevoel van uitgestoten- afgescheidenheid met eenzaamheid als gevolg.
Het was er in zijn meest pijnlijke en verdrietige vorm, ook dan moest ik m'n hoofd boven water trachten te houden en zien hoe ik mijn bloedend hart kon stelpen.
Gelukkig heb ik enkele zeer fijne vriendinnen die mij in die periode konden dragen.
Ik heb van niets spijt en ben er veel en zoveel mogelijk kunnen zijn voor m'n mama, dat was een grote troost.
Dat zij wilde overgaan en dat haar tijd daar was maakte het ook gemakkelijker om haar los te laten temeer daar zij op verschillende momenten gevraagd heeft dat ik haar wilde helpen .
De laatste jaren dat mijn ouders samen waren zijn niet gemakkelijk geweest en zeer moeizaam en het was duidelijk dat mijn moeder zich meer en meer terug trok in een voor ons onzichtbare wereld. 
Dit heeft ons, de kinderen, erg bewogen en emotioneel uitgerafeld.
Ik zag het onvermogen van vader die haar probeerde, op zijn zo eigen manier, in de dagelijkse routine vast te klinken, zoals een bootje dat door het tij bewogen wordt maar niet meer mee kan stromen doordat het aan de kade ligt verankerd.
Ik heb duizenden herinneringen van hem en haar en hen beiden opgeslagen ergens in mn hoofd, als een soort camera waar ik kan in kijken als ik wil terugblikken in de tijd, in een poging om hen nog te zien en niet te vergeten hoe het geweest is.
Ik wil niet dat de beelden vervagen en vergelen doorheen de tijd!
Mijn ouders hebben te zeer door mijn leven strepen getrokken en in de stiltes gesproken en soms zo hun denkkaders aan mij opgedrongen.
 
Of je nu wil of niet, het verandert je leven!
Ik draag hen mee doorheen de dagen, 
mijn moeder ligt nog verscholen, te wachten in mij.
Het verstoort mij niet.
Het is goed.
De tijd komt wel dat ik haar terug openplooi en berg in m'n hart...
Die tijd is nog niet rijp.
Mijn vader...volop aanwezig!
Maar ook hij verstoort mij niet.
En ook dat is goed.

Toen mijn vader, na een serieuze val in de kliniek was opgenomen, werd ons gezegd dat zijn dagen geteld waren. Hij had botmetastase.
Hij klaagde nooit over pijn.
Toen we hem vertelde dat hij zich moest voorbereiden op dood gaan, weende hij en zei steeds: "dat kan niet, ik heb nog zoveel te doen....."
Mijn vader waande zich onsterfelijk, rondom hem stierven vele vrienden, maar voor zichzelf kon hij dit niet voorstellen....het was nog ver van z'n bed.
Mijn vader....er schuilde een magisch kind in hem.....Hij stierf op zijn 90ste.

In diezelfde periode kreeg ik van de huiseigenares te horen dat ze het huis wilde verkopen. Eigenlijk voelde ik het al langere tijd dat er iets zat aan te komen.....dat ik daar niet kon blijven, ik had meer ruimte nodig, voelde mij soms beklemd, probeerde dan weer wat meer ruimte te scheppen, maar het werd moeilijk.
Ik woonde daar zeer graag en weggaan was niet zo vanzelfsprekend.
In die periode kreeg ik meer en meer last en pijn van m'n gewrichten om mijn werk nog volwaardig te kunnen uitoefenen, ik werkte toen ook als thuisverpleegster en had regelmatig last van blokkades van schouder en pols.
Ik ging al twee jaren over de grens van mijn lieve lijf, moest iedere morgen vóór ik ging werken een warm bad nemen om mijn spieren te versoepelen om mijn werk aan te kunnen.
Stoppen dus!
In een korte tijdsspanne heeft de wereld waarin ik leefde zich voor mij gesloten.
Mijn tijd was om.
Ik had tijd nodig om te begrijpen dat het wel echt zo was...
Het was alsof er een grote Golfstroom uit de oceaan kwam aangerold en mij zou ontwortelen, onderuit halen en uit m'n veilige plek rukken.
Ik kon niet meer weghollen, in een boom kruipen om mezelf te redden, neen, ik moest mij schrap zetten en het water zijn werk laten doen, proberen mee te stromen, niet denken, mijn angsten opsluiten en mij vastklampen aan m'n vertrouwen dat het vanuit mijn ziel wordt gestuurd, ik werd letterlijk vanuit m'n comfortzone gekatapulteerd in het niets.........
Niets...
Ik kon ook niets meer, het was alsof ik verlamd werd, aan armen en benen letterlijk gebonden, vastgeklonken in ijzers, geen kracht meer.
Ik had niet de power om m'n leven in een nieuw spoor te zetten.
Het was een zeer zware tijd voor mij om door te leven, ik had overal pijn, at en sliep op automatische piloot.
Ik wist één ding.
Alles loslaten....
Later zou ik begrijpen dat alles  'loslaten' niet verliezen betekent....


Er gebeurt niet veel
Rustig weg de dagen beleven
Als de zon uit is, genieten en revitaliseren.
Is het koud en mistig buiten
Lezen, schrijven, rusten, dromen, koken...
Mijn hoofd is stilaan leeggelopen.
Ik zit helemaal in mezelf
En af en toe flopt er een idee naar boven.
Ik ga naar m'n grot, 
Ben m'n volgende trip aan het voorbereiden
als nomade
Tot
Ik mijn plek gevonden heb.          21/05/2014

Ik zit in een turbulente periode, maar dat weten we
Mijn angst speelt mij parten en daardoor zak ik niet in mijn gevoel.
Angst voor wat zich daar vanuit de diepe lagen naar boven wurmt?
Ik zou willen loslaten en voelen wat ik voel als ik m'n leven overdenk!..
Er is veel verdriet dat voel ik onmiddellijk.
Verdriet omdat ik niet ben die ik ben.
Ontgoocheling om wat ik niet heb gekund.
Wanhoop omdat ik het gevoel heb nog nergens te staan.
Verdriet dat m'n angsten het zo vaak hebben gewonnen op m'n vertrouwen.
Angst om te tonen wie ik ben....
Gebrek aan zelfvertrouwen en daarom met een grote smile rondgelopen.
Verdriet om de lasten die ik vrijwillig op mij genomen heb en die niet van mij waren..
Verdriet dat ik mezelf zo heb opgeofferd en niet méér heb gerespecteerd,
Alsof het mijn opdracht was!..
Neen, in plaats van te ondersteunen, moest ik ze zo nodig overnemen die rugzakken...
Dat kan je niet maken, ieder heeft zijn pad te gaan en zijn lessen, die hij überhaupt zelf heeft gekozen, voor hij incarneerde, te leren.
Verschiet ik dan dat ik overal pijn heb? Mijn armen , mijn schouders, handen, knieën en voeten...., dat ik geen stap meer vooruit kan?
Ik was een uitslover!
Vaak voelde ik dat "helpen" eindeloos is , ALTIJD kan je dingen opnemen , helpen oplossen voor anderen, in de bres springen...
Ik had echt wel mijn werk gekozen en ben dus verschillende malen flagrant de grens over geschoven en wat nog het strafste is, is dat ik het voelde en mezelf nog verder dreef, gelijk een slavendrijver!
Was het zelfhaat? Of op zoek naar betekenis?
Of zat er ergens in mijn celgeheugen een vage herinnering dat ik geen recht had op leven, geluk? Dat ik best zo onzichtbaar mogelijk mijn leven hier afhaspelde?
Het alleen maar zin kon geven door te leven voor anderen?

Weggecijferd, kleurloos geworden, uitgeveegd....
Weinig zelfwaardering, weinig zelfrespect,
En de liefde voor mezelf???
Verschiet ik dan dat ik aantrek wat ik over mezelf denk?
De buitenwereld spiegelt je meestal wat je in je binnenwereld denkt.....

Ik heb in een konijnenpijp geleefd, heb mezelf afgekloven...


Mijn schrijven is een pleidooi om je leven terug uit te vinden door je vaste gewoonten en patronen te kraken en zo je bewustzijn te verruimen (zonder drugs).
We leven in de wereld en de wereld leeft in ons!
Zo ook de duistere emoties in ons, de emoties waarvan we niet willen dat ze het daglicht zien.
Ze zitten in ons lichaam, het zijn energieën, overdraagbaar en wonend in ons vlees en komen tot uiting in onze reacties... Ik liet ze mijn genezingsproces leiden.. ik wou niet over m'n gevoelens praten, ik wilde ze zelf aan het woord laten, ze laten spreken... vanuit m'n lichaam.
In de stilte en afzondering...  alleen met mezelf.
Ik heb mijn emoties uitgerafeld, als getuigenis dat ik alles mag voelen om het te omarmen...
Omdat je gevoelens de smaak in het leven zijn,
Het zijn je wegwijzers, je alarmsignalen, je hou-vasten
Het lichtje in de duisternis
De rode draad in je leven,
De draad van Ariadne.
Kijk naar de emoties die komen boven drijven, behandel ze met grote zorgzaamheid, ze zijn informatie! Blijf bij jezelf, laat jezelf nu niet in de steek! Ga voelen en blijf voelen en volg dan de stroom van de emoties die vanbinnen uit naar buiten zich verbind met de levensstroom wat een alchemistisch proces in gang zet....
Stel je vragen, wees kritisch, eet niet veel, slik niet alles wat er gezegd geweest is door anderen, luister naar je eigen stem, je innerlijk weten.
Ook al klinkt dat stemmetje van ver, als een gefluister, is het nauwelijks hoorbaar door al de ruis en lawaai rondom... luister en luister, wees stil en open, ga in stilte, val stil, kik af van al het moeten en van de drukte en doe niets, effe niets en luister...
Alle wijsheid zit in ons.

MAGDALENA